تلاش‌های محققان برای ساخت واکسنی برای بیماری ایدز بارها و بارها با شکست مواجه شده است. اما شاید گروهی از محققان توانسته باشند با نگهداشتن واکسن ایدز در بدن، راه‌حلی برای این مشکل پیدا کرده باشند.
محمود حاج‌زمان: تلاش‌های محققان برای ساخت واکسنی برای بیماری ایدز بارها و بارها با شکست مواجه شده است. این مساله تا حدی به این دلیل است که هیچ کس نتوانسته است به تعادل صحیحی برای واکسن دست یابد؛ تعادلی که بتواند بدن را به فعالیت و ساخت پادتن وادار کند، اما در عین حال شخص را بیمار نسازد. مطالعه جدیدی که بر روی میمون‌ها انجام شده است راه‌حل جدیدی را پیشنهاد می‌کند: اگر بتوان واکسن‌ها را به گونه‌ای ساخت که در بدن باقی بمانند، می‌توانند تاثیر بهتری داشته باشند.
به گزارش پاپ‌ساینس، بیشتر واکسن‌ها به این صورت عمل میکنند که یک ویروس را وارد بدن میکنند، در نتیجه بدن مدافعانی را برای دفع حمله مهاجم می‌سازد.
این عمل به دو صورت انجام می شود: واکسن نسخه‌ای زنده اما اصلاح شده از ویروس را وارد بدن می‌کند، یا واکسن نسخه غیرفعالی از ویروس است که کماکان برای فعال کردن سیستم ایمنی بدن کفایت می‌کند.
در اوایل دهه 1990 / 1370، محققان امیدهایی را در استفاده از نسخه اندکی ضعیف شده از ویروس نقص سیستم ایمنی بوزینه (SIV) -که معادل ویروس HIV برای میمون‌ها است- مشاهده کردند. این ویروس می‌توانست باعث ایجاد مقاومت در برخی از میمون‌هایی شود که بعدا در معرض نسخه قدرتمند ویروس SIV قرار می‌گرفتند. اما سایر میمون‌ها کماکان به بیماری ایدز مبتلا می‌شدند، به همین دلیل این درمان هیچ‌گاه برای آزمایش بر روی انسان به اندازه کافی ایمن تشخیص داده نشد. اما محققان دانشگاه علوم و بهداشت اورگان دست به کار شدند تا دریابند که این واکسن چگونه کار می‌کرده است. آنها دریافتند که مقاومت ویروسی از سلول‌های T (سلول‌های ایمنی) سرچشمه می‌گرفت که در گره‌های لنفاوی باقی می‌ماندند.
راه‌حل پیشنهادی این است: شاید واکسن ایدز باید در بدن انسان باقی بماند تا بتواند به خوبی کار کند. این واکسن را می‌توان با اصلاح ویروس‌های کم ضررتر که بتوانند در مقابل سلول‌های T ایستادگی کنند تهیه کرد، در نتیجه سلول‌های ایمنی همواره گوش به زنگ باقی می‌مانند. نتایج کامل این تحقیق در نسخه آنلاین مجله پزشکی نیچر به چاپ رسیده است.
